مقدمه: پیچ خوردگی عملکردی مچ پا، شایع ترین آسیب مفصل مچ پا به شمار می رود. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تمرینات هاپینگ بر زمان شروع و میزان فعالیت فیدفورواردی و فیدبکی عضلات منتخب اندام تحتانی در تکلیف فرود تک پا در ورزشکاران دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا بود. مواد و روش ها: در این مطالعه نیمه تجربی، 24 ورزشکار پسر دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا (12 نفر در گروه شاهد و 12 نفر در گروه تجربی) شرکت نمودند. سپس به گروه تجربی، تمرینات هاپینگ به مدت شش هفته و تواتر 3 جلسه در هفته داده شد و گروه شاهد به فعالیت ورزشی خود که همان تمرینات منظم هفتگی (3 جلسه در هفته) بود، پرداختند. فعالیت الکتریکی عضلات پرونیوس لانگوس، تیبیالیس آنتریور، گاستروکنمیوس مدیال، گلوتیوس مدیوس و گلوتیوس ماکزیموس در حرکت پرش-فرود، پیش و پس از تمرین هاپینگ در هر دو گروه ثبت گردید. داده ها با استفاده از آزمون ANCOVA در سطح معنی داری 05/0 > P مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: تمرینات هاپینگ پس از انجام شش هفته، تاثیر معنی داری بر زمان شروع فعالیت عضلات پرونیوس لانگوس و گلوتیوس مدیوس داشت (001/0 = P)؛ در فاصله زمانی 100 میلی ثانیه، در میزان فعالیت عضلات پرونیوس لانگوس (003/0 = P)، گاستروکنمیوس مدیال (005/0 = P)، گلوتیوس مدیوس (001/0 = P) و در فاصله زمانی 100 تا 200 میلی ثانیه نیز در میزان فعالیت عضلات گلوتیوس مدیوس (001/0 = P) و پرونیوس لانگوس (001/0 = P) افزایش معنی داری مشاهده شد، اما تفاوت معنی داری در میزان فعالیت عضلات گروه شاهد وجود نداشت (050/0 < P). در فعالیت عضلات تیبیالیس آنتریور، گلوتیوس ماکزیموس و گاستروکنمیوس تغییرات معنی داری مشاهده نشد (050/0 < P). نتیجه گیری: به نظر می رسد انجام شش هفته تمرینات هاپینگ، باعث بهبود زمان شروع فعالیت عضلات گلوتیال و پرونیال و در نتیجه، افزایش عملکرد و اجرای سریع تر و توانمندتر حرکات می شود. بنابراین، در طراحی برنامه درمانی برای افراد دارای بی ثباتی مچ پا، توجه به تمرینات هاپینگ ضروری به نظر می رسد.

مقدمه و اهداف: پاسخ های عصبی-عضلانی با تاخیر از مهمترین نقایص حسی-حرکتی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی محسوب می شود که بیانگر بهره گیری از استراتژی های جبرانی است. با توجه به اینکه اکثر حرکات بدن در زنجیره کینتیکی بسته صورت می گیرد، وجود نقایص حسی-حرکتی دیستال بر عملکرد نواحی پروگزیمال اثرگذار است و موجب به کارگیری استراتژی های جبرانی در نواحی پروگزیمال می شود، هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی استراتژی های جبرانی ناکارآمد در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا با استفاده از اغتشاش بیرونی حین راه رفتن می باشد. مواد و روش ها: در تحقیق نیمه تجربی حاضر هفت آزمودنی مرد سالم (با میانگین سنی70/1± 40/23 سال) و هفت آزمودنی دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا (با میانگین سنی 81/0± 31/24 سال) به عنوان آزمودنی شرکت کردند. فعالیت الکتریکی عضلات نازک نی طویل، ساقی قدامی، سرینی میانی، و ارکتور اسپاین با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی در حین راه رفتن افراد روی دستگاه اغتشاش اینورژنی محقق ساخته اندازه گیری شد. زمان پاسخ به اغتشاش در سیگنال فعالیت الکتریکی هر یک از عضلات با استفاده از نرم افزار متلب استخراج و با استفاده از آزمون آماری تی مستقل در سطح معناداری. یافته ها: گروه بی ثباتی در مقایسه با گروه سالم زمان پاسخ به اغتشاش طولانی معناداری در عضلات نازک نی و ارکتور اسپاین نشان دادند (p<0. 05)، در حالی که زمان پاسخ به اغتشاش در عضله سرینی میانی در افراد دارای بی ثباتی به صورت معناداری کمتر از گروه سالم بود (p<0. 05). با وجود اینکه در عضله ساقی قدامی زمان پاسخ به اغتشاش آن در گروه دارای بی ثباتی عملکردی طولانی تر از گزوه سالم بود، اختلاف معناداری بین زمان پاسخ به اغتشاش در دو گروه مذکور مشاهده نشد (p>0. 05). نتیجه گیری: نتایج تحقیق حاضر نشان داد که افراد دارای بی ثباتی زمان پاسخ به اغتشاش متفاوتی نسبت به افراد سالم دارند. به کارگیری زودتر عضله سرینی میانی در افراد دارای بی ثباتی نشان از به کارگیری استراتژی هیپ می باشد. از آنجا که افراد دارای بی ثباتی عملکردی نقص در عضلات اطراف مچ پا دارند، بنابراین استراتژی مچ پا به منظور حفظ پاسچر نمی تواند پاسخ گوی اغتشاش باشد؛ به همین علت در افراد دارای بی ثباتی استراتژی غالب استراتژی هیپ می باشد. دگرگونی در زمان پاسخ به اغتشاش به دلیل تغییر در کنترل عصبی-عضلانی مرکزی گزارش شده است، بنابراین ضرورت توجه درمانگران به شناسایی استراتژی های جبرانی توصیه می شود.

هدف: اختلال در عملکرد به عنوان یکی از مهم ترین پیامدهای آسیب بی ثباتی عملکردی مچ پا گزارش شده است. یکی از جدیدترین ابزارهای مورد استفاده جهت توانبخشی آسیب های اسکلتی_عضلانی، تمرینات تعلیقی با استفاده از ( TRX(Total Body Resistance Exercise می باشد. با این حال تاکنون تاثیرگذاری آن بر فاکتورهای مختلف عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا مشخص نشده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر 6 هفته تمرینات تعلیقی با TRX بر امتیاز آزمون های عملکردی ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می باشد. روش بررسی: 30 ورزشکار مرد مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا بصورت در دسترس انتخاب و سپس بصورت تصادفی در دو گروه 15 نفری کنترل (وزن 4/35± 84/87، قد 4/53± 185/37، سن2/07± 22/01، شاخص توده بدنی 5/25± 24/07) و تمرینی (وزن 6/02± 83/04، قد 6/95± 182/61، سن 4/16± 23/84، شاخص توده بدنی 2/56± 21/52) قرار گرفتند. انتخاب آزمودنی ها بوسیله معیارهای ورود و خروج از تحقیق صورت گرفت. عملکرد آزمودنی ها بوسیله آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا مورد ارزیابی قرار گرفت. گروه تمرینی 18 جلسه تمرینی 45 دقیقه ای را در طول 6 هفته انجام دادند. در طول این 6 هفته از گروه کنترل خواسته شد تا فعالیت ورزشی خاصی انجام ندهند. سپس مرحله پس آزمون در هر دو گروه انجام شد. به منظور مقایسه امتیازات آزمون های عملکردی بین دو گروه از روش های آماری تی زوجی و آنالیز کوواریانس استفاده شد. سطح معنی داری در تمامی تجزیه و تحلیل های آماری 0/05 p≤ در نظر گرفته شد. یافته ها: نتایج آزمون های آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات هر سه آزمون جهش جانبی (0/001=p) جهش هشت لاتین (0/001=p) و سه جهش تک پا (0/001=p) بین آزمودنی های دو گروه در مرحله پس آزمون تفاوت معنی داری وجود دارد. بطوری که آزمودنی های گروه تمرینات تعلیقی TRX، عملکرد بهتری را در هر سه آزمون نسبت به آزمودنی های گروه کنترل داشتند. نتیجه گیری: از آنجائی که نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام تمرینات تعلیقی TRX می تواند سبب بهبود عملکرد ورزشکاران در آزمون های جهش جانبی، جهش هشت لاتین و سه جهش تک پا شود، لذا به کلیه مربیان ورزشی توصیه می شود جهت ارتقاء عملکرد ورزشکاران مبتلا به ثباتی عملکردی مچ پا، از تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر استفاده نمایند.

مقدمه و اهداف: مستند است که یکی از مهمترین یافته ها در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا، تغییر کینماتیک مفصل مچ پا قبل از برخورد پاشنه در راه رفتن است، بنابراین پذیرفتنی است که تغییر در کینماتیک مفصلی را یکی از دلایل احتمالی بازگشت مجدد اسپرین مچ پا در نظر گرفت. اگرچه مکانیک پا و مچ پا نقش مهمی در رخداد این آسیب ایفا می کند، اما به طور کامل قادر به بروز دادن مکانیزم های نهفته در بی ثباتی عملکردی مچ پا نمی باشد. به همین علت امروزه محققین پیشنهاد کرده اند تغییرات نامناسب در کنترل عصبی-عضلانی در بروز بی ثباتی عملکردی مچ پا نقش مهم تری ایفا می کنند. هدف مقاله حاضر، مروری بر مطالعات موجود بر تغییرپذیری الگوی حرکتی مفصل مچ پا و استراتژی های کنترل عصبی- عضلانی در افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا است.مواد و روش ها: جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتی معتبر نظیر ProQuest، Pub Med، Science Direct با جستجوی کلمات، بی ثباتی عملکردی مچ پا، تغییرپذیری، راه رفتن و کنترل عصبی-عضلانی، در بازه زمانی 1960 میلادی تا 2016 میلادی انجام و بررسی نهایی بر روی 65 مقاله با ارتباط مستقیم انجام شد.نتیجه گیری: نتایج ارائه شده در مطالعاتی که تاکنون در خصوص شناسایی مکانیزم های نهفته در بی ثباتی عملکردی مچ پا انجام شده بیانگر تفاوت نگاه دینامیک غیرخطی و خطی است، مطالعات انجام شده بیانگر این واقعیت هستند که بررسی کینماتیکی این پدیده به دلیل پیچیدگی پدیده کنترل عصبی-عضلانی و نقش ترکیبی مکانیزم های باز در رخداد بی ثباتی عملکردی مچ پا به تنهایی نمی تواند پاسخگو باشد. بنابراین تحقیقات بیشتری مورد نیاز است تا استراتژی های کنترل عصبی- عضلانی در افراد با بی ثباتی مچ پا را مورد بررسی قرار دهند.

زمینه و هدف: پیچ خوردگی مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اندام تحتانی است. علایم پیچ خوردگی می تواند ماندگار باشد و فرد دچار بی ثباتی عملکردی مچ پا شود و بعضی از افراد می توانند به دوره قبل از آسیب خود بازگردند که به این افراد کوپر گویند. پیچ خوردگی مچ پا و متعاقب آن بی ثباتی عملکردی ممکن است باعث اختلال در حس عمقی مفصل مچ پا گردد، لذا هدف از این مطالعه مقایسه حس وضعیت مفصل مچ پا در ورزشکاران با بی ثباتی عملکردی مچ پا(نان کوپر)، کوپرو سالم بود. روش بررسی: این مطالعه از نوع علی مقایسه ای بود که در سال 1402 در شهر یزد انجام شد. تعداد 75 ورزشکار در قالب سه گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم قرار گرفتند. برای تشخیص ورزشکاران کوپر و نان کوپر از پرسشنامه تشخیص بی ثباتی عملکردی مچ پا (IdFAI) استفاده شد. در ابتدا با کمک عکس برداری حس عمقی مفصل مچ پای آنها بصورت بازسازی فعال زاویه با چشمان بسته در زوایای 20 درجه پلانتار فلکشن و 10 درجه دورسی فلکشن ارزیابی شد و سپس سه گروه با یکدیگر مقایسه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از آزمون های آماری آنالیز واریانس یک طرفه، لون، شاپیروویلک و تعقیبی توکی تجزیه وتحلیل شدند. یافته ها: نتایج آزمون لون و شاپیرو ویلک نشان داد که نرمال بودن داده ها و برابری واریانس ها به عنوان پیش فرض های آنالیز واریانس یک طرفه رعایت شده است(05/0p>) علاوه بر این نتایج تحقیق نشان داد بین سه گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم در حس عمقی مچ پا در حرکات پلانتار فلکشن(003/0=p) و دورسی فلکشن(001/0=p)، میانگین گروه بی ثباتی عملکردی خطای بازسازی بیشتری داشت. نتایج آزمون توکی نشان داد که بین خطای بازسازی عملکردی دورسی فلکشن و پلانتار فلکشن در گروه بی ثباتی عملکردی با گروه کوپر و سالم تفاوت معنی دار مشاهده شد(05/0>p)، اما بین میانگین دو گروه کوپر و سالم تفاوت معنی داری مشاهده نشد(05/0p>). نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزشکاران بی ثباتی عملکردی مچ پا خطای بازسازی زاویه بیشتری نسبت به دو گروه دیگر دارند و در نتیجه حس عمقی ضعیف تری برخوردارند. بنابراین درمانگران و توانبخشان ورزشی باید در طراحی برنامه تمرینی و بازتوانی افراد دارای بی ثباتی عملکردی مچ پا تمرینات تقویت حس عمقی را قرار دهند.

هدف: بررسی مقایسه ای تاثیر تیپینگ مچ پا بر روی ثبات پاسچرال در بیماران زن مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا با زنان سالم هدف این تحقیق می باشد.روش بررسی: در مرحله اول یک مطالعه مقدماتی شامل تحقیق متدولوژیک جهت تعیین سطح تکرارپذیری اندازه های بدست آمده، دردو گروه 8 نفره از بیماران و افراد سالم به انجام رسید. نتایج حاکی از عالی بودن سطح تکرارپذیی نسبی و مطلق شاخص های ثباتی در شرایط مختلف آزمون بود.در مرحله دوم طی یک مطالعه شبه تجربی از نوع مورد- شاهدی در دو گروه 15 نفره از بیماران زن و زنان سالم که غیر تصادفی و ساده و بصورت هدفمند انتخاب شده بودند، شاخص های ثباتی کلی، قدامی- خلفی و طرفی با استفاده از سیستم تعادلی بایودکس، در دو شرایط با و بدون تیپینگ مچ پا و ایستادن روی یک پا و دو پا، مورد بررسی قرار گرفت. داده های تحقیق با استفاده از روشهای آماری ضریب همبستگی، آنالیز واریانس و یا آنووا تجزیه و تحلیل شد.یافته ها: کاربرد تیپینگ در مقایسه با شرایط قبل از آن، در دو گروه سالم و بیمار، نشانگر کاهش معنی دار میزان شاخص های ثباتی در کلیه آزمون ها بود (P<0.001).نتیجه گیری: مشکلات کنترل پاسچر را می توان به عنوان جنبه های مهمی در ارزیابی و درمان بیماران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا در نظر گرفت که نیاز به ارزیابی و درمان دارد. به نظر می رسد تیپینگ مچ پا از طریق افزایش درون داده های حس عمقی باعث بهبود کنترل پاسچرال پویا در زنان مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا می شود.

هدف: پیچ خوردگی مچ پا یکی از رایج ترین آسیب های ورزشی می باشد. در حالی که اثرات محدودیت های حرکتی ایستا در تثبیت مفصل مچ پا به خوبی درک شده است، اما محدودیت های حرکتی پویا از شفافیت کمتری برخوردار بوده و نیاز به بررسی بیشتری دارند. لذا هدف از تحقیق حاضر مقایسه متغیرهای کینماتیکی مفصل مچ پا در ورزشکاران مبتلا به بی ثباتی عملکردی مچ پا، کوپر و سالم در دویدن بود. روش بررسی: تعداد 75 ورزشکار به صورت تصادفی در قالب 3 گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا (سن: 4/42± 24/04، قد: 20/63± 182/6، وزن: 7/06± 73/96)، کوپر (سن: 4/96± 25/56، قد: 6/97± 185/44، وزن: 7/03± 77/44) و سالم (سن: 40/71± 26/4، قد: 6/52± 183/72، وزن: 6/56± 74/26) تقسیم شدند. از آزمودنی ها خواسته شد تا بر روی تردمیل با سرعت km/h 10 برای مدت 30 ثانیه شروع به دویدن کنند. اطلاعات کینماتیک با استفاده از دوربین سه بعدی اوپتی تراک ثبت شد و سپس با برنامه متلب جهت ساخت مدل دینامیکی و تحلیل داده ها استفاده شد. جهت مقایسه سه گروه از آزمون تحلیل واریانس یک راهه با سطح معناداری 0/05 استفاده گردید. یافته ها: : نتایج تحقیق حاضر نشان داد تفاوت معناداری در دورسی فلکشن (Dorsiflexion) و اینورژن (Inversion) مچ پا بین سه گروه در لحظه تماس اولیه پا با زمین وجود دارد (0/05≤ p). همچنین نتایج آزمون تعقیبی توکی نشان داد در دورسی فلکشن و اینورژن بین گروه کوپر و سالم تفاوت معناداری وجود ندارد (0/05≥ p). نتیجه گیری: نتایج نشان داد گروه بی ثباتی عملکردی مچ پا دورسی فلکشن کمتر و اینورژن بیشتری نسبت به گروه کوپر و سالم در لحظه ی تماس اولیه پا با زمین دارند. همچنین تفاوت معناداری بین گروه کوپر و سالم در دورسی فلکشن و اینورژن مشاهده نشد. بنابراین استراتژی دویدن ورزشکاران بی ثباتی عملکردی مچ پا تغییر کرده و می بایست تمرکز پروتکل های بازتوانی بر کینماتیک مفصل مچ پا در فعالیت های عملکردی متمرکز شود تا از پیچ خوردگی های مکرر پیشگیری شود.

زمینه و هدف: شیوع بالای عارضه پیچ خوردگی مچ پا در جامعه انسانی و به خصوص در ورزشکاران و عوارض ناشی از مزمن شدن عارضه منجر به کاهش حضور آنان در صحنه های مختلف زندگی (ورزش و ...) می گردد. لذا یک آزمون عملکردی مطمئن برای بازگشت به فعالیت های ورزشی لازم می باشد. هدف، بررسی تاثیر تمرین تعادلی بر فاصله reach  شده توسط پای غیر درگیر و تاثیر آن بر تعادل پویای مبتلایان به بی ثباتی مزمن یک طرفه مچ پا بوده که از طریق آزمون عملکردی Agility hop تعیین گردید.روش بررسی: دو گروه 12 نفری شاهد و مورد از بیماران مبتلا به بی ثباتی مزمن یک طرفه مچ پا تشکیل شد و برای آنها از برنامه های مداخله فیزیوتراپی رایج و نوین استفاده گردید. یافته ها با آمار توصیفی و تحلیلی (t زوج) و با استفاده از نرم افزار SPSS 15 تحلیل شدند.یافته ها: مقایسه امتیازات مربوط به آزمون تعادلی SEBT در اعضای گروه مورد، نشان دهنده بهبود تعادل پویای این بیماران بود. منتها این بهبودی که از طریق افزایش فاصله reach شده پای غیر درگیر حین stance روی پای درگیر بوده، در 4 جهت قدامی، قدامی- داخلی، خلفی، و خلفی- خارجی از جلسه 10 الی 12 تفاوت معنی داری در بین دو روش مداخله دیده شد (P<0.05).نتیجه گیری: هر دو روش مداخله فیزیوتراپی در بهبود تعادل پویای مبتلایان به بی ثباتی مزمن یک طرفه مچ پا موثر بوده اند، اما چون در 4 جهت از 8 جهت reach شده، از جلسه 10 تا 12، تفاوت معنی داری در بین دو روش مداخله دیده شده، لازم است تا تعداد جلسات درمان، به بیش از 12 جلسه ارتقاء یابد تا شاید تفاوت معنی داری بین آنها ملاحظه گردد.

هدف و زمینه: خستگی یکی از مهم ترین عوامل اثرگذار در بروز آسیب های ورزشی است. هدف از تحقیق حاضر، تعیین اثر خستگی عملکردی بر حس وضعیت مفصل مچ پا در زنان فوتسالیست بود. روش بررسی: در تحقیق نیمه تجربی حاضر 22 نفر از دانشجویان دختر فوتسالیست دانشگاه اصفهان با میانگین و انحراف معیار سن 8/1± 20 سال، وزن 40/2 ± 57 کیلوگرم، قد 73/5± 161 سانتی متر به صورت در دسترس انتخاب شدند. خستگی عملکردی فوتسال توسط پروتکل تعدیل شده شبه فوتبال بانگسبو ایجاد شد. حس وضعیت مفصل مچ پا توسط دستگاه ایزوکنتیک بایودکس در دو حالت اینورژن و اورژن در زاویه 15 درجه و خستگی توسط مقیاس بورگ قبل و بلافاصله پس از اجرای پروتکل خستگی اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل داده ها به وسیله آزمون T همبسته در سطح معناداری (05 /0P≤ ) انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که پس از خستگی، میزان خطای بازیکنان در بازسازی زاویه مورد نظر به طور معناداری افزایش یافته است. براساس اطلاعات به دست آمده از مقیاس بورگ نیز میزان خستگی بازیکنان در پس آزمون (2/2± 81/17) به طور معناداری بیشتر از پیش آزمون (81/0± 7) بود (54/1 ES= و000/0P=). نتیجه گیری: خستگی باعث تغییر در حس وضعیت مفصل مچ پا می شود. در تحقیق حاضر از پروتکل خستگی شبیه سازی شده با بازی فوتسال برای ایجاد خستگی در آزمودنی ها استفاده شد. نتایج نشان داد که پس از انجام پروتکل میزان خطای حس وضعیت افزایش زیادی داشته است. بنابراین احتمال آسیب دیدگی زیاد می شود.